Najlaa Atallah në "Tregime Pjeshkash": Ku të shkojmë, atëherë?

Çdo herë që flas me babain, nënën, ose me vëllezërit e mi, i pyes pa ndonjë të keqe: "Nuk doni të ikni?"

Secili përgjigjet në mënyrën e vet të veçantë, por të gjithë me një ngjyrë qortimi në zërin e vet:

"Ku të shkojmë, atëherë?"

Dhe ndonjëherë, me një butësi që vetëm unë e vërej: "Ku të shkojmë, atëherë, motër?"

Dhe herë tjetër, sidomos nga vëllai im i vogël (i cili nuk është më edhe aq i vogël): "Na thuaj, ku të shkojmë?"

U jap shumë sugjerime, por secilën ma hedhin poshtë me realitetin që edhe vet e di shumë mirë. E tërë Gaza është vetëm një lagje e vetme dhe e vogël, dhe pavarësisht ku shkon, vetëm një gjë të rrethon: një gjë e quajtur vdekje.

Por unë sërish vazhdoj ta parashtroj atë pyetje. Ndoshta vetëm jam duke u munduar ta ngushëlloj veten, ose t'i shmangem fajit. Ja ku jam, duke shkruar, më me fat se miliona të tjerë, duke gëzuar gjëra të cilat vëllezërit e mi dhe njerëzit e mi më të afërt në botë - nëna dhe babai im - nuk munden.

Tani, secili që e di se rrënjët e mia janë në Gaza, me siguri mendon që më ka buzëqeshur fati që kam arritur të ik në mënyrë të sigurt nga aty. Ata me siguri mendojnë që jam e rrethuar nga të mirat, të tillat që i kërkojnë dy milion njerëz tjerë të rrethuar nga secila anë nga një gjë e quajtur vdekje.

Ja ku jam, pra: duke jetuar në një shtet pa ushtri, pa shenjën më të vogël ushtarake. Është një shtet i cili shpesh llogaritet të jetë më i sigurti në botë. Unë jetoj këtu, ku fëmijët e mi gëzojnë lukse që unë as nuk mund t'i kem ëndërruar: ujë të pastër, rrymë që nuk shkyçet kurrë, shtëpi gjithmonë të ngrohtë. Përpos të gjithë këtyre, ushqim gjithmonë të disponueshëm. Ky shtet - për aq sa jam ankuar për motin e acartë, ose për kuzhinën e mangët të tij - tani duket sikur një bekim, një mrekulli që ata dy milion njerëz nuk do ta përjetojnë kurrë.

E vërteta është që unë, një princeshë në tokën e borës dhe akullit, po mbytem në një det të fajit dërrmues, pa pasur mënyrë për të shpëtuar. Faji më ndjek secilën sekondë të secilës ditë. Ushqimit më nuk ia ndiej shijen, njëlloj ashtu as jetës. Shija zbehet me çdo goditje që qëllon mbi dheun e qytetit tim të lindjes - dhe mbi secilin në atë dhe, nga fëmijët dhe gratë e deri te burrat dhe të moshuarit, dhe mbi të gjitha mbi nënën dhe babain që më sollën në këtë botë.

I pyes sërish gjatë armëpushimit të parë që nuk zgjati shumë, "A nuk po mendoni të evakuoheni në jug?"

A nuk thashë që po përpiqem t'i shmangem fajit? Sërish duket se vetëm e mashtroj veten, sepse e di më mirë se askush se "vendi i sigurt" në Gaza është vetëm një iluzion. Nuk kalon shumë kohë para se përgjigja e tyre të m'i rrënojë fortifikatat: "Ku të shkojmë, atëherë?"

Kjo pyetje, në dialektin tonë bisedor pasqyron më mirë se cilado fjalë apo frazë tjetër ndjenjën brenda nesh. Fjalët nuk arrijnë ta fshehin poshtërimin, shtypjen dhe dhimbjen tonë.

Kjo dhimbje jeton në thellësitë më të mëdha të zemrës, dhe nuk zvogëlohet duke qarë apo duke bërtitur. Kjo dhimbje të shtyn të ndjehesh e pafuqishme, një pafuqi që sikur të vret, por sërish të lë në këmbë, një qenie fizike në këtë botë të shëmtuar. Ti vazhdon të jetosh edhe kur nuk të jetohet, ndërkohë që secili njeri që e njeh vdes njëri pas tjetrit.

Rri e heshtur për një periudhë. Ndjek titujt e lajmeve dhe njoftimet, duke ndjerë faj dhe turp me çdo cingërimë ose vibrim. Duke i shikuar lajmet e ndiej veten duke u bërë egoiste. Nuk dua që njëri nga të dashurit e mi të jetë tema e ardhshme e lajmeve. As nuk dua që dikush që ka një jetë, një tregim, të shndërrohet vetëm në një numër - nuk e dëshiroj këtë gjë për askënd. Nuk i njoh shumicën prej tyre, por të gjithë në Gaza i konsideroj si të dashur.

Sa më shumë që lexoj lajmet e fundit, aq më shumë zemra më rreh e fundoset thellë e më thellë në tokë. Më e vështirë se këto të rrahura dhe ky tmerr është të mos dish se si ta mbash tërë këtë dhimbje. Si vazhdojnë të jetojnë ata, kur vdekja kalon pranë pragut të derës së tyre dhe nuk troket, akoma jo?

Është sikur nëse ua parashtroj këtë pyetje - nëse do të rrinë ose do të evakuohen - po mundohem ta shëroj pafuqinë që më paralizon. Si mund të çoj jetë të rehatshme kur dy milion nuk kanë as një metër katrorë ku mund të jenë të sigurt?

Ky tekst është shkruar në kuadër të edicionit të njëmbëdhjetë të "Tregime Pjeshkash" me temë "Një faqe nga ditari im".