"Vdekja dhe Virgjëresha", kush sjell drejtësi për një grua të dhunuar kur shteti dështon?

Paulina ka krijuar një jetë tjetër pas dhunimit, është e martuar dhe jeton me burrin e saj i cili është avokat. Një natë Gerardo kthehet në shtëpi natën vonë pasi rrugës i është prishur goma e makinës, dhe një kalimtar është ndalur për t'i ndihmuar. Kalimtari, doktor Robero Miranda, vjen në shtëpinë e Gerardos pasi ka kuptuar se çfarë roli i është dhënë në komision personit që ai ka ndihmuar. Paulina, e cila ka heshtur për vite me radhë dhe nuk ka ndarë të vërtetat e përdhunimit, kupton që në derën e shtëpisë së saj i ka ardhur njëri nga dhunuesit. Ajo i njeh mirë burrat që e kanë dhunuar, i mban mend shumë mirë detajet e përdhunimit, andaj dhe nuk mund të dëgjojë më meloditë e Shubertit që dikur i donte aq shumë, sepse dhunuesi i saj ka kënduar meloditë e tij atë ditë. 

Shumë shpesh gratë i kanë dorëzuar betejat me duart e veta, sepse nuk kanë pasur zgjedhje tjetër. Një mentalitet që i detyron gratë të heshtin, të harrojnë çka ju ka ndodhur, të përtypin të keqen dhe të vazhdojnë të jetojnë sipas normave që ua ka përcaktuar dikush tjetër. Pikërisht ky mentalitet ka detyruar Paulinën të jetojë pesëmbëdhjetë vite në heshtje për atë që i ka ndodhur. Ajo e di që nuk do të gjejë drejtësi, që gjyqtarët janë skllavë të sistemit, andaj dhe nuk beson në to. Tani që beson se njëri nga dhunuesit i ka ardhur në derë, beson që mund të ia bëjë atij vetë gjyqin. 

Shfaqja prek elemente të shumta të jetëve të grave të dhunuara, ëndrrat e tyre të thyera, vështirësitë për të ndërtuar jetën me ëndrrat e mëparshme. Ashtu si në jetën reale ju ndodh shumë grave, Paulina detyrohet të lërë shkollën medicinale. Ajo vazhdon jetën sipas pritshmërive të të tjerëve, madje edhe të vetë bashkëshortit të saj, që herë pas here pranon që Paulina ka nevojë për ndihmë, dhe se e njëjta është e sëmurë. Shfaqjen e bën edhe më të bukur violinçeli i Gresës, i cili i jep nuancën e duhur një tragjedie.

Fundi i shfaqjes lë publikun me shumë pikëpyetje, ashtu si vetë shfaqja. Besoj që të gjithë që dalin nga teatri pasi ndjekin shfaqjen "Vdekja dhe Virgjëresha", dalin më të vetëdijshëm për sfidat e grave të dhunuara dhe stigmën me të cilën ato jetojnë. Teatri vazhdon të ngelet një reflektim i realitetit të grave, në një kohë kur media ka kthyer kokën në anën tjetër dhe refuzon të shohë çka ka te hunda.