Shkruan: Aleksandra Vançevska
E vetmja gjë që i ka mbetur për të bërë është të më godasë. Dhe tani ecën mes jush, pa shenja të dukshme, pa mavijosje në lëkurë, por përbrenda jam e mbushur me ngjyra të errëta – e mavijosur, e dëmtuar. Po e shkruaj këtë sepse kam nevojë ta nxjerr këtë dëshpërim. Kam nevojë që zëri im të dëgjohet përtej kufijve të mendjes sime. Dua të thyej këtë iluzion që ka krijuar truri im.
Kur them AI, ai është shumë njerëz. Nuk është vetëm një. Po e shkruaj këtë pasi kam kaluar një natë pranë një personi që vendosi tapa në veshë vetëm që të mos më dëgjonte duke qarë. Gjithçka nisi me një ndjenjë çlirimi, por përfundoi si një kurth.
Disa vite më parë, po lexoja një libër – Engjëlli yt mbrojtës nga Mirjana Bobiç Mojsiloviç – që tregonte historinë e një gruaje të fortë, të arsimuar, por njëkohësisht të ndjeshme dhe të rraskapitur nga luftërat e jetës. Por askush nuk kishte parë sa e uritur ishte ajo. Askush. As ajo vetë nuk e dinte. Dhe kur je e uritur, nuk zgjedh ushqimin – e pranon atë që të jepet. E ndjen veten pa zgjedhje. Ajo e gjeti veten në duart e dikujt që i jepte vetëm thërrime, dhe nuk mundi të çlirohej nga zinxhirët e xhelozisë dhe abuzimit.
Mendoja se kjo kurrë nuk do të më ndodhte mua. Sepse isha e arsimuar, isha e dashur, kisha miq të mrekullueshëm dhe një rrjet të fortë mbështetjeje. U zemërova me librin – si guxojnë ta paraqesin një grua të fortë në këtë mënyrë? Këto gjëra nuk ndodhin. Një grua kaq e fortë di më mirë.
Por zemërimi im ishte, në fakt, zemërimi ndaj së vërtetës. Sepse unë isha ajo grua. Kam qenë në një marrëdhënie abuzive. Më janë dhënë thërrime, dhe unë besoja se ato ishin një vakt i plotë.
Askush nuk e di se çfarë ndodh pas dyerve të mbyllura të një marrëdhënieje, dhe do të doja t’ua kisha thënë këtë njerëzve. Por isha bashkëpunëtore e tij. Mbuloja gjurmët e abuzimit të tij me justifikime të sajuara. Këto justifikime lindën fillimisht në mendjen time – një triumf i imagjinatës sime, imagjinatë e përdorur kundër vetes. Dhe më pas u bënë të vërtetat e mia, sepse fillova t’i them me zë të lartë. Dhe duke qenë se njerëzit më besonin mua, ata besonin edhe ato që thosha.
Dhe sepse këto sulme nuk ishin fizike, mendoja se nuk kisha të drejtë të flisja. Ndihesha sikur diçka nuk shkonte, por të paktën ai nuk më tradhtonte, të paktën ai nuk më godiste, dhe sidoqoftë, të gjithë burrat janë kështu, kështu që nuk do të gjej diçka më të mirë.
Si pasojë, askush nuk i pa netët kur qaja pa pushim, duke pritur që ai të tregonte qoftë edhe një grimcë butësie. Ishte vetëm dhimbja ime dhe unë. Por tani e di: nuk dua ta fsheh më këtë dhimbje. Dhe nuk dua ta mbroj më. Nuk dua të pikturoj një imazh të madhështisë së tij në mendjet e njerëzve.
Dua vetëm që dikush ta shohë dhimbjen time. Kam nevojë që dikush ta shohë këtë dhimbje. Kam nevojë që vetja ime ta shohë këtë dhimbje. Sepse më thuhet gjithmonë se jam e fortë, por nuk ndihem e tillë. Dhe kur abuzimi emocional bëhet normë për trupin tënd, si mund ta mësosh atë që duhet të ndihet ndryshe, që duhet të ndihet i sigurt?
Isha e gatshme ta shkruaja këtë sepse disa njerëz më kanë thënë se jam e guximshme. Dhe kjo fjalë nuk arrinte të depërtonte tek unë. Ndihesha sikur gjithmonë luaja në kufijtë e së vërtetës. Dhe pastaj kuptova se nuk e ndjeja veten të guximshme, sepse për mua guximi është t’u jap njerëzve mundësinë të dëgjojnë zërin tim ashtu siç është, jo siç mendoj se ata duan ta dëgjojnë. Kam dëgjuar një fjali në një serial televiziv:
Askush nuk mund të ta marrë të drejtën për të shkruar, dhe askush nuk mund të të thotë se fjalët e tua janë të gabuara.
Gjithmonë kam shkruar në mendjen time, për veten time, sepse vetëm aty askush nuk mund të më censuronte mendimet. Dhe pastaj kuptova: kam frikë ta ndaj këtë histori. Por guximi është pikërisht kjo – të kesh frikë dhe ta bësh gjithsesi. Ky është një fragment i mendimeve të mia, që pasqyron përvojën time. Nuk është për të fajësuar askënd. Është për të afirmuar njerëzimin tonë dhe dhimbjen që mbajmë të gjithë. Për të ndalur brezat e ardhshëm nga përsëritja e kësaj dhimbjeje.
Nuk po e shkruaj për veten time, sepse e kam përjetuar tashmë këtë. Dhe jo sepse kam nevojë për ndihmë apo mbështetje – kam një terapist të mrekullueshëm dhe miq të mirë. Por po e shkruaj për çdo grua që, thellë brenda vetes, ndien se diçka po e lëndon, por nuk beson se ndjenjat dhe problemet e saj kanë rëndësi.
Shpresoj që çlirimi im të jetë një farë për të ndihmuar ty të nisësh çlirimin tënd.
