Shkruan: Dorina Ajdini
Do ta mbaj mend gjithmonë atë përqafimin e fundit, më 17 shkurt 2023. Nuk ishte thjesht një përqafim. E ndjeva. E ndjeva në dridhjen e lehtë të trupit tënd, në mënyrën si më shtrëngove, sikur po më thoshe diçka që s’munde ta thuash me fjalë. Por, unë refuzova ta besoja. “Do të shihemi sa herë të kemi nevojë për njëri-tjetrin”, të thashë, se e dija se ti mërziteshe shumë kur unë ikja.
Më 9 mars, natën vonë, më erdhi një telefonatë. Nana më tha se kishe dhimbje shpine. Një fjalë e thjeshtë, por që më përvëloi. Brenda meje, diçka u thye. E dija, e ndjeva. Ashtu siç ndihen stuhitë para se të shpërthejnë, e ndjeva që diçka e rëndë po vinte drejt nesh. Sa më shumë kalonin ditët, aq më shumë rritej dhimbja jote… dhe dëshpërimi im. Unë qaja, lutesha, kërkoja një shenjë, një mrekulli. Por, nuk mund të të përqafoja. Mjekët thanë se nuk ishte e mirë për ty që të kesh kontakt fizik me persona të tjerë. E di, e di se ishte për të mirën tënde. Doja të të mbroja me çdo kusht. Sa mizore ishte kjo? Si mund të ndalohej një bijë të mbështillej në krahët e të atit, atëherë kur ai kishte më shumë nevojë? Do të kisha dhënë gjithçka për një përqafim të vetëm, për ato përqafimet e tua që ndonjëherë më merrnin frymën.
Lutjet e mia u bënë hi në erë. Unë besova, u luta me gjithë shpirtin tim. Atë ditë, unë humba besimin. Jo në ty, kurrë në ty. Ti nuk ike. Të ndjej ende. Ndonjëherë, kur dhimbja më mbulon, më pushton një qetësi e pashpjegueshme. E di që je ti. Të dëgjoj brenda meje, e di saktësisht çfarë do të më thoshe. Ti nuk më ke lënë. Ende më shpëton, siç ke bërë gjithmonë.
Ti ishe më shumë se babai im, ti ishe miku im më i mirë. Streha ime. Ne rrinim bashkë me orë të tëra, duke qeshur, duke biseduar, ndonjëherë duke qarë. Ti kurrë nuk më gjykove. Gjithmonë dije çfarë të më thoshe. E di që çdo fjalë e kisha të sigurt me ty, çfarëdo që të kem thënë me ty, e di se janë ende vetëm te ti.
Ti ishe ndryshe, Babi. I mençur, i ndershëm, i pastër si loti. Një njeri i qetë, me një buzëqeshje aq të dlirë, sa dukej sikur nuk njihte ligësinë e kësaj bote. Unë e dija gjithmonë se burri i jetës sime duhej të kishte, të paktën, një grimcë nga ti.
Por, edhe tani, nga qielli, ti më shpëtove.
E di që ishe ti, Babi. E ndjej. Kur njeriu të cilit ia kisha besuar jetën më tradhtoi, kur gjithçka për të cilën kisha luftuar më doli një gënjeshtër… Më kishe mësuar se familja është gjithçka, se për të duhet të luftosh. Por, si duket, jo për të gjithë qëndron e njejta. Unë humba, u rrëzova në një errësirë të thellë dhe për ditë të tëra nuk munda të të mendoja. Të kërkoj falje për këtë. Kisha aq shumë nevojë për ty, për atë puthjen tënde të fortë në faqe që më bënte të tërhiqesha dhe të thoja: Ouch, më dhemb!
Pas disa ditësh izolimi në shtëpi, vendosa të shkoja në zyrën tënde. U ula në vendin ku ti punoje çdo ditë. Kërkova një shenjë tënden, një copëz të vogël që të më kujtonte se ende je me mua. Në atë moment erdhi Deni, miku yt më i mirë i punës, më pa në sy, më kapi dorën dhe më tha “Dorina, ti je e fortë. Ti hap dyer të hekurta”. Pastaj më tha diçka që më rrënqethi. “Këto nuk janë fjalët e mia. Kështu thoshte babai yt për ty”.
Diçka brenda meje u zgjua.
Ti e bëre këtë, Babi. Ti më tregove përsëri se kush jam. Më kujtove se vlera ime nuk lidhej me askënd tjetër përveç meje. Ti rrite një vajzë që qëndron në këmbë, që nuk thyhet, që e di se është më e fortë se çfardo që jeta sjellë ballë. Unë e di, e di, se ti je krenar për mua.
Tani, kam shtëpinë time. Në një vend të huaj dhe po jetoj vetëm.
Ti më mësove ta dua jetën. Jam e lumtur për jetën time të re. Jam e lirë, Babi.
E di që kjo është falë teje.
